Hier lees je alle info over de meest recente film
THE WHALE
Charlie is een online leraar literatuur met een grote voorliefde voor Herman Mevilles ‘roman ‘Moby Dick ‘ ( waarmee dan ineens de filmtitel een verklaring heeft gekregen. )
Zijn literatuurstudenten hebben geen idee hoe hij er in het echt uitziet, omdat Charlie beschaamd is over zijn fysieke voorkomen, hij liegt hen immers voor dat zijn camera niet werkt.
Hij leidt dan ook een teruggetrokken leven, waarbij hij eigenlijk alleen maar sociaal contact heeft met een bevriende verpleger die zich grote zorgen maakt over Charlie’s gezondheid.
In een vorig leven, toen er van een eetverslaving nog geen sprake was, had Charlie een vriendin met wie hij samen een dochter had, Ellie. Wanneer deze terug in zijn leven opduikt, staat dat leven helemaal op zijn kop. Charlie, die het einde langzaam maar zeker voelt naderen, wil deze ene kans om het alsnog goed te maken met zijn gefrustreerde dochter, met beide handen grijpen.
Als kijker is het niet makkelijk om sympathie te voelen voor een man die zich letterlijk dood vreet en toch slaagt Aronofsky erin enige empathie op te wekken voor Charlie.
Kortom, ‘ The Whale ‘ is zeker geen luchtig tussendoortje, wel een film met een groot hart.
———————————————————————————————————
Regie : Darren Aronofsky
Scenario : Samuel D. Hunter, naar diens toneelstuk
Fotografie : Matthew Libatique
Vertolking : Brendan Fraser ; Sadie Sink ; Ty Simpkins ; Hong Chau
Samantha Morton
Verenigde Staten ; 2020 ; 117 minuten
AFTERSUN
De 11-jarige Sophie zit met haar vader op het strand ergens in Turkije. Waar is de moeder en waarom zijn ze alleen ? Zo kan je dit verhaaltje opvatten maar als toeschouwer voel je al meteen dat er meer aan de hand is.
Twintig jaar later worden Sophie’s tedere herinneringen aan hun laatste vakantie een krachtig en hartverscheurend portret van hun relatie, terwijl ze probeert de vader die ze kende te verzoenen met de man die ze niet kende.
Vooral de manier waarop dit in beeld gebracht wordt in Charlotte Wells’ schitterende en verschroeiend emotionele debuutfilm is buitengewoon en geeft aan dat we hier te maken hebben met een zeer sterk nieuw talent in de filmwereld. Eerder won ze al prijzen met haar kortfilms maar met Aftersun was ze al vele malen genomineerd als beste nieuwkomer of beste eerste film. Paul Mescal (Ordinary People) kreeg er al meteen een Oscarnominatie voor en won de Bafta als meest belovend jong talent.
Regie & scenario : Charlotte Wells
Muziek : Oliver Coates
Fotografie : Gregory Oke
Vertolking : Paul Mescal ; Frankie Corio
Verenigd Koninkrijk ; 2022 : 1O2 minuten
TAR
Lydia Tar is een dirigent die als dirigente, de absolute top heeft bereikt, te vergelijken met het niveau van een Leonard Bernstein. Ze werd aangesteld tot hoofddirigent van het filharmonisch orkest van Berlijn, zal een uitvoering brengen van de Vijfde Symfonie van Mahler en brengt haar boek ‘ Tar on Tar ‘ uit.
Wat dit allemaal des te indrukwekkender maakt, is dat ze een vrouw is. Ofschoon er meer en meer vrouwelijke dirigenten aan het muzikale firmament verschijnen, blijft het toch uitzonderlijk wat ze gepresteerd heeft in een wereld waar de mannen nog steeds de meerderheid uitmaken en de boventoon voeren.
Na een incident met een zekere Krista komt de geruchtenmolen over haar gedrag op gang en dreigt ze ten prooi te vallen aan de cancelcultuur.
‘ Tar ‘ begint als een klinisch koele karakterstudie van een muzikaal genie, maar verandert langzaam maar zeker in een plagerige psychothriller over macht en manipulatie, in de orkestbak en daarbuiten.
Kate Blanchett vertolkt Tar op een meesterlijke manier: genie, rolmodel, meestermanipulator en seksueel roofdier in één, het is sowieso – Oscar of niet – één van haar meest complexe filmrollen, en dat wil wat zeggen in een carrière die heel wat toppers omhelst.
Zelf zegt ze over de film – en de controverse die er de laatste weken rond ontstaan is- : ‘ Wat Todd ( Field ) en ik wilden doen, was een levendig gesprek op gang brengen. Er is geen juiste of foute manier om op kunstwerken te reageren. ‘
Regie & scenario : Tod Field
Muziek : Hildur Guonadottir
Fotografie : Florian Hoffmeister
Vertolking : Kate Blanchett ; Noémie Merlant ; Nina Hoss ; Julian Glover ;
Marc Strong
Verenigde Staten ; 2022 : 158 minuten
THE BANSHEES OF INISHERIN
We schrijven 1923, de bombardementen en schietgevechten van de Ierse Burgeroorlog klinken steeds luider, ook op het (fictieve) eiland Inisherin. De meeste mensen vragen zich bezorgd af wat de toekomst hen zal brengen. Dit geldt niet voor Padraic. Hij woont samen met zijn zus, een oude vrijster, op het eiland en is tevreden met wat hij heeft.
Hij brengt zijn tijd door met zijn dieren en met zijn goede vriend Colm, met wie hij ettelijke uren in de plaatselijke pub doorbrengt. Aan hun vriendschap, die onverwoestbaar leek, komt plots een einde wanneer brombeer Colm aankondigt dat hij geen tijd meer wil besteden aan zinloze gesprekken. Hij wil de tijd die hem nog rest besteden aan het componeren van muziek en wil alle contact met Padraic verbreken.
Waarom Colm tot dit besluit is gekomen is het vraagstuk dat de film voortdrijft. De enige verklaring die hij echt geeft is ‘ vriendelijkheid kan niet eeuwig duren ‘, maar daar heeft Padraic niet echt een boodschap aan. Hij blijft hopen hun vriendschapsband alsnog te herstellen, tegen beter weten in en met alle nefaste gevolgen vandien.
De beide hoofdrolspelers, Colin Farrell en Brendan Gleeson schitteren in deze film, waarin ze in een mum van tijd tastbaar maken hoe innig de vriendschap tussen Padraic en Colm was, hoe ze elkaar kenden, of dachten te kennen en hoe groot de leegte is waarin ze achterblijven. Als kijker gaat je empathie altijd wel uit naar één van de twee in dit eenvoudig en duivels verhaal over het einde van een vriendschap, gelardeerd met stekelige humor, schitterende dialogen en plotselinge momenten van opzienbarend geweld.
‘ Een goed gemaakte feel-bad lekkernij ‘.
Regie : Martin McDonagh
Scenario : Martin Mc Donagh
Vertolking : Colin Farrel ; Brendan Gleeson ; Barry Keoghan ; Kerry Condon
Muziek : Carter Burwell
Montage : Mikkel E.G. Nielsen
Ierland ; Verenigd Koninkrijk ; 2022 ; 114 minuten
CORSAGE
Marie Kreuzer is een vijfenveertig jarige Oostenrijkse filmmaker. Toen Vicky Krieps haar voorstelde om deze film te maken, was ze in eerste instantie helemaal niet geïnteresseerd. Ze vond het verhaal van Sissi saai en niet echt geschikt om ( nog eens ) te verfilmen. Maar Vicky overtuigde haar om zich toch eens te verdiepen in het leven van Sissi en, wonder boven wonder, hoe meer ze erover las, hoe duidelijker het voor haar werd dat alles wat we over haar denken te weten louter interpretatie is.
Het was voor haar dan ook onmiddellijk duidelijk dat ze geen klassiek kostuumdrama zou maken, maar wel een actuele biopic.
Hierin werpt ze een nieuwe blik op het getormenteerde leven van Keizerin Sissi, een portret van een vrouw die niet langer aan de verwachtingen van anderen wil voldoen en die vastdraait in het beeld dat anderen van haar hebben.
Geen zeemzoeterige koekendoosfiguur dus, maar wel een stoutmoedige, rebelse vrouw die haar middenvinger opsteekt tegen het establishment.
De film brengt ons naar het jaar 1877, het jaar waarop Elisabeth ‘ Sissi ‘ veertig wordt. Haar lijfarts wijst er haar op een gegeven moment fijntjes op dat veertig voor haar vrouwelijke onderdanen de gemiddelde levensverwachting is. Voor haar ligt die levensverwachting wel ietsje hoger maar ze worstelt met twee problemen die we in een hedendaagse context en bewoordingen als midlife crisis en glazen plafond zouden kunnen benoemen.
Corsage staat dus voor de korsetten, waar de keizerin zich in laat persen, een niet echt originele metafoor, maar Kreuzer weet die telkens op verrassende manieren te verdiepen.
Regie & scenario : Marie Kreuzer
Camera : Judith Kaufmann
Muziek : Camille Dalmais
Vertolking : Vicky Krieps ; Florian Teichmeister ; Katharina Lorentz ; Jeanne Werner ; Alma Hasun ; Manuel Rubery ; Aaron Friesz
Oostenrijk ; Frankrijk ; Duitsland ; Luxemburg ; 2022 ; 113 minuten
THE FABELMANS
________________________________________________________
We zijn in 1952. Met een bang hartje gaat een jongetje met zijn ouders naar de film The Greatest Show on Earth van Cecil B. DeMille kijken. Hij is danig onder de indruk van de treincrash in die film. Voor zijn Joodse Chanoekafeest krijgt hij een speelgoedtrein en bootst hij de botsing thuis na. Toevallig heeft zijn vader ook een camera en hij krijgt het idee om die traincrash te filmen. Een cineast is geboren, we zien niemand minder dan de jonge Steven Spielberg. De rest is filmgeschiedenis en één van de grootste, zoniet de grootste filmregisseur van de late 20ste eeuw is een feit.
Hij begint met een reeks korte filmpjes die hij in familie-en vriendenkring draait. Later en met een meer verfijnde camera draait hij meer ambitieuze films, een western en zelfs een oorlogsfilm van 40 minuten , Escape From Nowhere .
De weg naar de roem was geen “walk in the park” en de jonge Steven heeft een ietwat turbulente jeugd, zijn ouders verhuizen veel waardoor ook de harmonie in het gezin afbrokkelt. Ook op school in Californië krijgt hij te maken met antisemitisme. “Niemand houdt van Joden”, krijgt hij te horen van een medeleerling, terwijl een andere aanvult “… behalve andere Joden”.
The Fabelmans is grotendeels autobiografisch, het coming of age verhaal van de jonge Steven Spielberg in de jaren ’50 en ’60 die hij doorbracht in verschillende staten van de VS van zijn 6de tot 18de..
The Fabelmans wordt aanzien als de beste Steven Spielberg ooit en ontving onlangs de prijs van beste film en regie op de Golden Globes. Hij is genomineerd voor 7 Oscars.
Regie : Steven Spielberg
Scenario : Steven Spielberg en Tony Kushner
Muziek : John Williams
Vertolking : Michelle Williams, Paul Dano, Seth Rogan, Gabriel Labelle, Mateo Zoryan
USA : 2022 : 151 minuten
THE CHAPEL
De nieuwste prent van onze landgenoot Dominique Deruddere vertelt het verhaal van de drieëntwintig jarige, virtuoze pianiste Jennifer Rogiers die het grootste deel van haar jonge leven met een vreselijk geheim heeft geleefd.
Wanneer ze aan de finale van de befaamde Koningin Elisabethwedsrijd mag deelnemen, komt de herinnering aan die traumatisch jeugdervaring weer naar boven. Ze verblijft immers in ‘ De Muziekkapel ‘ , samen met de andere finalisten. Ze leven daar gedurende een week afgezonderd van de wereld. Ieder contact met de buitenwereld is verboden en sowieso onmogelijk.
Dit isolement, in combinatie met de bijkompende competitiestress, helpt haar geenszins het hoofd te bieden aan dit sluimerend trauma en langzaam maar zeker begint ze de pedalen en de controle te verliezen.
Regisseur Dominique Deruddere vertelt zelf over zijn tiende film : ‘ ‘ The Chapel ‘ is mijn meest persoonlijke film. Er zitten veel van mijn eigen ervaringen in verwerkt. Zowel van wat ik met mijn zoon heb beleefd – die op zijn veertiende gedreven en bijna obsessioneel piano begon te spelen, tot zes à zeven uur per dag – als wat ik zelf heb beleefd.
En tot slot : ‘ met ‘ The Chapel ‘ wil ik een spannend en ontroerend verhaal vertellen dat niet alleen de totale inzet en de vastberadenheid van een echte artiest toont, maar ook de helende kracht van de muziek. ‘
Regie : Dominique Deruddere
Scenario : Dominique Deruddere
Muziek : George Van Dam
Vertolking : Taeke Nicolaï ; Kevin Janssens ; Ruth Bequaert ; Ina Geerts ;
Tine Reymer ; Willy Thomas ; Josse De Pauw ; Abigail Abrahams
België ; 2022 ; 97 minuten
THE MENU
In The Menu wordt het publiek meegenomen naar een afgelegen eiland, waar in het exclusieve restaurant The Hawthorne chefkok Slowik – rol voor Ralph Fiennes – achter het fornuis staat. Voor de prijs van 1.250 dollar voor een ‘verzorgd avondje uit’ is het meteen duidelijk dat deze gastronomische beleving niet voor Jan Modaal is weggelegd. Slowik bombardeert elk gerecht tot ‘concept’, wat de gasten op prijs weten te stellen; na de eerste gangen beginnen ze echter nattigheid te voelen. Als kijker voel je je vanaf het begin midden in het verhaal gezet: je lijkt de personnages al te kennen en je begint van ze te houden of ze te haten.
Met een duivels genoegen zet The Menu de wereld van sterrenrestaurants, chef-koks en pretentieuze gasten te kijk. Regisseur Mark Mylod doet dit niet op een karikaturale wijze, maar op de flegmatieke en kenmerkende manier die hij als maker van de HBO-hitserie Succession daar al toepaste. De ervaring die hij met die serie heeft opgedaan, komt hem hier goed uit: ook daar draait het rond superrijken en de manier waarop ze hun bezittingen etaleren. Alleen het personnage Margot doorprikt deze ‘foodie-illusie’ en vertegenwoordigt de stem van het gewone volk. Ze vormt een prettig tegengewicht voor de waanzinnige chefkok Slowin: Ralph Fiennes mag hier uit zijn dak gaan en wie The Grand Budapest Hotel heeft gezien, weet dat hij dan op zijn best is.
De film is opgedeeld in aktes, die parallel lopen met de verschillende gangen van het menu. De beelden van de gerechten lijken te zijn weggelopen uit een haute cuisine-kookprogramma en doen watertanden.
The Menu is een heerlijke horrorsatire, die best met een korrel duur zeezout geconsumeerd wordt. Smakelijk!
Regie Mark Mylod Scenario Seth Reiss en Will Tracy Acteurs Ralph Fiennes (Slowik) – Anya Taylor-Joy (Margot) – Nicholas Hoult Verenigde Staten – 2022 – 107’
VOUS N’ AUREZ P AS MA HAINE
Antoine Leiris, ex cultureel verslaggever bij France Info en Radio Bleu, verloor zijn vrouw Hélène tijdens de aanslag in de concertzaal Bataclan in Parijs, tijdens een optreden van de band ‘ Eagles of Death Metal ‘ op 13 november 2015, waar 89 mensen overleden. Hij schreef ‘ Vous n’aurez pas ma haine ‘ eerst als open brief gericht aan de moordenaars, drie dagen nadat zijn vrouw dood verklaard werd. Een jaar later werd het een boek, dat vooral in Frankrijk een echte bestseller werd.
Vier jaar daarna publiceert hij ‘La Vie, après ‘, waarin hij schrijft hoe vader en zoon, ondanks alles, hun weg hebben voortgezet. ‘ Als je je haat aan de terroristen schenkt, dan geef je hen immers wat ze willen en vervul je hun wensen. ‘
‘ Vous n’aurez pas ma haine ‘ is dus ook een film geworden, die een aantal zaken in vraag stelt. Hoe een tragedie overwinnen zonder te vervallen in haat en wanhoop ?
Wel, tegenover de haat die je zou kunnen ontwikkelen tegen de terroristen stelt Antoine de liefde voor zijn zoon en voor zijn overleden vrouw als helende balsem op de diepe wonde.
Regisseur Kilian Riedhof slaagde er wonderwel in, om met dit gegeven een ontwapend relaas te maken van de dagen na de aanslag, de ontreddering, het verdriet, maar ook de mentale en emotionele ontlading, al deze verschillende gemoedstoestanden worden doeltreffend en aangrijpend in beeld gebracht.
Kortom ‘ Vous n’aurez pas ma haine ‘ is een boodschap van hoop en veerkracht.
Regie : Kilian Riedhof
Scenario : Kilian Riedhof ; Marc Biöbaum ; Jan Braren ; Stéphanie Kalfon
Muziek : Pieter Hinderthür
Vertolking : Pierre Deladonchamps ; Carmélia Jordana ; Thomas Mustin ; Christelle Cornil Zoé Lorio ; Anne Azoulay
Frankrijk ; Duitsland ; België ; 2022 ; 103 minuten
LE OTTO MONTAGNE
De Acht Bergen is het verhaal van een vriendschap. Van kinderen die mannen worden die de voetafdrukken van hun vaders proberen uit te wissen, maar die door de wendingen die ze nemen altijd weer naar huis terugkeren. Pietro is een jongen uit de stad, Bruno is het laatste kind van een vergeten bergdorp. Door de jaren heen blijft Bruno zijn berg trouw, terwijl Pietro degene is die komt en gaat. Hun ontmoetingen laten hen kennismaken met liefde en verlies, herinneren hen hun afkomst, laten hun lot zich ontvouwen, terwijl Pietro en Bruno ontdekken wat het betekent om echte vrienden voor het leven te zijn.
Le otto montagne is een adaptatie van de gelijknamige bestseller van Paolo Cognetti. Naast voor de regie tekenden van Groeningen (The Broken Circle Breakdown, Belgica, Beautiful Boy) en Vandermeersch ook voor het scenario.
Ze wonnen in Cannes de Juryprijs.
Regie Felix Van Groeningen, Charlotte Vandermeersch
Scenario Felix Van Groeningen, Charlotte Vandermeersche naar het boek van Paolo Cognetti
Acteurs Luca Marinelli, Alessandro Borghi, Filippo Timi
Italie-Belgie-Frankrijk 2022 147’
HOLY SPIDER
Er bestaat een hardnekkige mythe dat seriemoordenaars hyperintelligent zijn en hun achtervolgers altijd een paar passen voor blijven. En als ze dan toch al eens aanwijzingen achterlaten is het niet omdat ze onzorgvuldig of slordig tewerk zijn gegaan, maar omdat ze de detectives willen uitdagen.
‘ Holy Spider ‘ ondermijnt dit cliché echter : de seriemoordenaar, die echt heeft bestaan, is niet bijster intelligent. Hij wordt herhaaldelijk bijna op heterdaad betrapt en vergeet meermaals cruciaal bewijsmateriaal te verbergen.
Waarom komt hij dan toch weg met de moorden ? Omdat de maatschappij zich blijkbaar niet bekommert om de slachtoffers. In de film zijn de gepleegde moorden bijna een vorm van entertainment – tijdens de première van de film in Cannes barst het publiek meermaals in lachen uit tijdens de minutenlange gruwelijke moordscènes – en dat schuurt en veroorzaakt bijgevolg een ongemakkelijk, ambigu gevoel.
Het blijkt immers dat de moorden verband houden met religieus geïnspireerde vrouwenhaat en zo beschuldigt regisseur Ali Abassi de Iraanse samenleving van onrechtstreekse medeplichtigheid aan de misdaden.
Abassi gebruikt zijn observaties van maatschappelijke mysogynie en religieus fundamentalisme als een soort aanloop naar zijn slotbeeld, dat aankomt als een mokerslag.
In feite houdt ‘ Holy Spider ‘ het publiek een spiegel voor, door te laten zien hoe we voldoening, ja zelfs plezier kunnen halen uit het zien van moord.
Maakt dat van de film een satire ? Dat zal iedere kijker voor zichzelf moeten uitmaken. Wat vaststaat is dat de aangehaalde problematiek niets aan actualiteit heeft ingeboet.
Regie : Ali Abassi
Scenario : Ali Abassi & Afshin Kamran Barahmi
Vertolking : Mehdi Bajestani ; Zahra Amir Ebrahimi ; Arash Ashtiani ; Fourouzan Jamshidnejad ; Sian Parvaneh
Fotografie : Nadim Carlsen
Muziek : Martin Dirkov
Denemarken ; 2022 ; 115 minuten
TRIANGLE OF SADNESS
De 48 jarige, Zweedse regisseur Ruben Ostlund is op zijn best als hij, zoals een rechtgeaarde antropoloog, het menselijk gedrag onder de loupe neemt en er de kleine en hypocriete kantjes van blootlegt.
De titel verwijst enerzijds naar het rimpeltje tussen de twee wenkbrauwen, anderzijds is een droevige driehoek ook de piramide van de klassemaatschappij die in deze film ongenadig gefileerd wordt.
De film bestaat trouwens ook uit drie min of meer gelijke delen: hij begint op de catwalk, waar de fashionwereld op treffende wijze in zijn hemd wordt gezet, verdrinkt in een cruiseschip, waar Ostlund alle nuance over boord gooit en redelijk grotesk uit de hoek komt, en strandt uiteindelijk op een onbewoond eiland, waar Ostlund zijn scherpe satire weer volledig tot haar echt komt.
Het schip op zich is dan weer een sprekende metafoor voor de klassemaatschappij : op het zonnedek worden de decadente rijken op hun wenken bediend door het boordpersoneel, terwijl we onderaan de maatschappelijke ladder de arbeiders ontmoeten, die slavenwerk verrichten in de machinekamer.
Ostlund lanceert een aantal extravagante personages, gaande van wapenhandelaars, over extreem rijke Russen en een Amerikaans kapitein met communistische trekjes. Alles komt in een stroomversnelling wanneer het schip in een storm terecht komt.
Wanneer het schip kapseist krijgen we dan een omkering van de rollen wanneer passagiers en bemanning op een onbewoond eiland stranden.
Zo krijgen we een film die bij momenten aanstekelijk op de lachspieren werkt, maar terzelfdertijd onze ziel schroeit en de satire niet schuwt.
————————————————————————————————————–
Regie : Robert Ostlund
Scenario : Robert Ostlund
Fotografie : Fredrik Wenzel
Vertolking : Charlbi Dean ; Harris Dickinson ; Woody Harrelson ; Dolly de Leon ; Carolina Gynning ; Vicky Berlin ; Hanna Oldenburg
Zweden ; Verenigd Koninkrijk ; Duitsland ; Frankrijk 2022 147 minuten
TORI ET LOKITA
De nieuwste creatie van de gebroeders Dardenne is een schrijnend drama over de lotgevallen van twee jonge Afrikaanse vluchtelingen in onbarmhartig België.
De 12-jarige Tori en 16-jarige Lokita komen respectievelijk uit Benin en Kameroen. Sinds hun ontmoeting ergens onderweg naar Europa zijn ze onafscheidelijk. Eenmaal in België doen ze zich voor als broer en zus om makkelijker aan verblijfspapieren te geraken.
De bureaucratische muur waar ze echter op stuiten doet hen tenslotte in de illegaliteit belanden.
Door toedoen van een malafide eigenaar van een Italiaans restaurant komen ze gedwongen in een crimineel circuit terecht en geraken ze weer gescheiden…
Met deze prent waardoor de broers Dardenne in Cannes de speciaal voor hen gecreëerde ‘Prix du 75-ième Anniversaire’ ten deel viel, tonen ze zich weerom de sociaal bewogen en idealistische filmmakers die ze al hun hele carrière zijn.
De soms ronduit spannende en confronterende film is tegelijk ook een verhaal over een warme vriendschap die menigeen zal beroeren.
We krijgen met TORI ET LOKITA als kijker een spiegel voor van een voor sommigen onmenselijke samenleving.
—————————————————————————————————————-
Scenario en Regie: Jean-Pierre en Luc Dardenne
Cinematografie: Benoît Dervaux
Acteurs: Joely Mbundu, Pablo Schils, Alban Ukaj, Tijmen Govaerts e.a.
België 2022 88 minuten
DECISION TO LEAVE
Een slapeloze detective wordt verliefd op een mysterieuze moordverdachte Seo-rae in Park Chan-wooks “Decision to Leave”. Hae-jun is het goudhaantje van de dienst moordzaken in de Zuid-Koreaanse havenstad Busan. Maar in de man zelf zit niet veel meer leven dan in de lijken die hij onderzoekt. Zijn huwelijk met de nette Jung-an (Lee Jung-hyun) vertoont nauwelijks nog een polsslag en zelfs dromen doet Hae-jun niet meer – daarvoor zou hij eerst ’s nachts de slaap moeten kunnen vatten.
Op het meest elementaire niveau is “Decision to Leave” een klassiek detectiveverhaal gedreven door Hae-juns verlangen naar Seo-rae en door zijn verlangen (en gedeeld door de kijker) om te weten wie het heeft gedaan en waarom. Maar niets is ooit eenvoudig met Park, een uitbundige, avontuurlijke maximalist die graag verhalen opknapt. Hitchcock’s Vertigoloert om de hoek maar zijn inspiratie was eigenlijk Brief Encounter van David Lean.
Park kennen de cinefielen onder ons van Oldboy (2003) en The Handmaiden (2016).
Hier speelt hij met tijd en ruimte, vervaagt het verleden met het heden en gebruikt hij op inventieve wijze flashbacks en fantasiesequenties die het mysterie verdiepen, de flow verstoren en de aandacht vestigen op het filmmaken zelf. Het effect kan oogverblindend en aangenaam duizelingwekkend zijn. Hij won niet voor niets de prijs voor beste regie op het laatste festival in Cannes.
Regie & scenario : Park Chan-wook
Cinematografie : Kim Ji-yong
Vertolking : Tang Wei, Go Pyung-pyo, Park Hae-il, Lee Jung-Hyun
Zuid-Korea ; 2022 ; 138 minuten
COMPETENCIA OFICIAL
____________________
Een hilarische film die acteurs en het opportunistische hautaine filmwereldje helemaal in zijn hemd zet, zo zou je deze Spaanse prent het best kunnen omschrijven.
Een miljardair vraagt zich op het einde van zijn leven af of hij wel iets heeft nagelaten aan de mensheid en zo komt hij op het idee een film te financieren.
In deze film spelen Antonio Banderas en Oscar Martinez twee acteurs, de ene een zelfingenomen vedette die geen snars begrijpt van artistieke cinema, de andere een intellectuele windbuil die neerkijkt op het grote publiek en die samen met een eigenzinnige regisseuse , Penelope Cruz repetities houden voor deze nieuwe prestigieuze filmproductie.
Naast de schitterende en herkenbare acteursprestaties – de drie topacteurs vertolken hun rol met veel verve en speelplezier – laat het Argentijns regisseursduo Mariano Cohn en Gaston Duprat zich ook niet onbetuigd : ze leggen met een sardonisch genoegen hun eigen vakgebied op het hakblok.
Hun lange shots zijn traag en zorgvuldig geframed en ze spelen met de strakke en minimalistische architectuur van de villa waarin de repetities plaatsvinden. Die architectuur beklemtoont perfect de rijke leegte van het bestaan van de protagonisten.
Veel spraakmakend nieuws valt er in deze film niet te rapen : acteurs zijn grote ijdeltuiten en ook de grootste regisseurs prutsen soms ook maar wat aan, maar de vlotte komische timing van het regisseursduo en de drie hoofdrolspelers die er vol voor gaan, maken van deze Competencia Oficial een aangenaam, verfrissend kijkstuk.
Wil je een film zien waarin niets lijkt wat het is ? Een film waarin drama, humor en absurde situaties de boventoon voeren ? Een film waarin je kan genieten van spitse dialogen ? Dan ben je met Competencia Oficial op het juiste adres.
Regie : Mariano Cohn ; Gaston Duprat
Scenario : Mariano Cohn ; Gaston Duprat ; Andrés Duprat
Vertolking : Antonio Banderas ; Penelope Cruz ; Oscar Martinez
Spanje/Argentinië ; 2022 ; 114 minuten
KALLIOPEE 